Pastelowa ciocia.

Jakoś tak ostatnio na nowo zdałam sobie sprawę z istnienia pewnego takiego konstruktu, który nazywa się imidż. Odwykłam, zapomniałam, w końcu jesteśmy dorośli, autokreacja to jakieś bzdety, a jaka jestem każdy przecież widzi. Tak mi się zdawało, aż sobie uzmysłowiłam, że ostatnimi czasy, z racji różnych wykonywanych zajęć i zaangażowań, mam jednak do czynienia z wieloma osobami. I że te osoby nie mają czasu ani potrzeby wgłębiać się w meandry mojej osobowości, a jakieś tam osądy wydają, bo to rzecz ludzka. Normalne i zupełnie nieuniknione. I tu zabawna część, wygląd, rekwizyty, pracują w takich sytuacjach, a ja oczywiście tego znaczenia w swojej naiwności nie doceniam, traktuję je z totalnym lekceważeniem. No i właśnie, zdarzyło mi się ostatnio usłyszeć co nieco o pastelowej cioci i uroczej babci na swój temat. Może czasem prowokuję w tę stronę, mea culpa, no ale jednak mnie to drażni. Czy ja muszę chodzić w tandetnych trampkach, żeby ujawnić swój temperament? Wolałabym odpuścić sobie te gry i autoprezentacje. Trzeba jednak funkcjonować w jakiejś konkretnej rzeczywistości. Albo nie trzeba. Bylebym tylko nie skończyła jak pewna sympatyczna, choć dojrzała w latach nauczycielka, która imidż forsowała nader intensywnie, nosząc legginsy i plastikowe buty.