Zdziczenie.

Mam coś takiego, nie chcę się teraz zastanawiać czy to dobrze czy źle, ale odczuwam ten nieprzyjemny ucisk w dołku za każdym razem, kiedy myślę o polityce. A już zwłaszcza, kiedy myślę o naszej krajowej. Mam taki jakiś odruch, że traktuję ten temat podobnie jak ropne zapalenie gardła, odczuwam w rozmowach o polityce podobny dyskomfort, jak przy słuchaniu cudzych zwierzeń o problemach jelitowych. Może to jest patologia z mojej strony, być może tak jest, ale skoro tak, to tym większa niezwykłość wydarzenia, które zmusiło mnie do pisania. Choćby nie wiem co, i choćbym całą sobą brzydziła się narzekaniem na władzę, nie mogę się w tej sytuacji nie wypowiedzieć. W głowie mi się po prostu nie mieści jak można, kto wpadł na ten pomysł szalony, kto go przyklepnął, kto nadał mu znamiona poważnej propozycji, jak to się mogło zdarzyć, że faktycznie planuje się w tym kraju ograbić młodzież z wielkiej klasyki literatury, nie mieści mi się, i nie potrafię się na to zgodzić. Z kanonu wylecieli Gombrowicz, Witkacy, Goethe, Kafka, Conrad, Herlig-Grudziński, Dostojewski. I co w zamian? Trzy razy Dobraczyński! Książki papieża i o papieżu. Nie mogę tego ogarnąć. Przy naszym poziomie czytelnictwa, lektury na lekcjach polskiego to jedno z niewielu dostępnych szkołom narzędzi do nauki odważnego myślenia. Jak można tak bardzo nasycić je propagandą? Jedyniesłuszne myślenie święci tryumfy. Naprawdę mnie to zabolało.