Końcówki.

Świat, jak zauważyłam, funkcjonuje takim rytmem, że wszystko się kończy z dużym wyprzedzeniem. Każdy ostatni dzień, tydzień, miesiąc, rok, w zależności od przyjętej skali, jest już spisany na straty. Ostatni rok studiów w zasadzie nie istnieje. Sesja zaczyna się miesiąc przed oficjalnym terminem. Nawet w kościelnym kalendarzu są już w zasadzie wakacje. Jakiś koszmar, obsesja wyprzedzania wypadków. Ciągle mnie to zmusza do życia do przodu, życia tym co dopiero będzie. Wcale nie mam na to chęci. Nie odpowiada mi świętowanie Bożego Narodzenia w listopadzie. Ani stresowanie się samodzielnością, która przyjdzie za rok czy półtora. I nie chcę myśleć gdzie będę mieszkać za 4 miesiące. A jednak udziela mi się ten styl, siłą rzeczy jakoś się wpycha w moje myślenie, ale raczej zabarwiony odrobinkę poczuciem winy, że ciągle jestem z czymś do tyłu. No nie da się ukryć, nie jestem z tych, co przychodzą na dworzec godzinę przed odjazdem pociągu. Zwykle jestem minutę przed. Lub po.