Logos

Jak to jest, zastanawiam się, jak to jest, że słowo pomyślane jest czymś całkiem innym niż wypowiedziane? Myślałam pewne słowa już od dawna, przywykłam do nich, nawet je pokochałam. I nagle coś się stało przedziwnego, w jakiejś rozmowie ostatnio nabrały materii, nabrały kształtu, wystrzeliły w powietrze, w czyjeś uszy, i nowy rozdział się zaczął w moim życiu.
A przecież to nic nowego. Wyjeżdżam za dwa lata, może ciut więcej, ale około. Z mojego domu tymczasowego warszawskiego w jakiś inny tymczasowy. Nie wiem dokąd, dość daleko i na dość długo. Czekam przecież niecierpliwie już od jakiegoś czasu aż mi się spełni powołanie żebraczo-tułacze, przygotowuję się, ba, nawet o tym rozmawiam z innymi żebrako-tułaczami.
Ale ta jedna rozmowa, to dokładnie, że to słowo miało jakiś swój tor, pokonało jakąś drogę, zostało przyjęte przez moich domowników tutejszych, zaakceptowane, to wszystko sprawiło, że po raz pierwszy poczułam się naprawdę na wylocie. Uświadomiłam sobie, że jakieś odliczanie się zaczęło, że 'tu i teraz' jakoś się podporządkowało 'tam i potem'. Nie straciło znaczenia, ale podporządkowało się. I w jakiś sposób przedziwny wyrwało mnie ono z zakorzenienia i stałam się w jakiś sposób oddzielona, i jakoś dziwnie nie tutejsza.
A przecież realnie nic się nie zmieniło, to samo miałam w planach i tydzień temu, i miesiąc, i rok. Ale to słowo, i to że mi ktoś powiedział "wyjeżdżasz niedługo", to rewolucja największa od wielu tygodni. I jak zaglądam w siebie, do środka, to jestem szczęśliwa jak nigdy.